Ανδρέας Μ. Καραγιάννης

 

Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν τη φυγή στην μοναξιά για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους. Ο φόβος και η αδυναμία τους να παλέψουν τους οδηγεί στο δρόμο της μοναξιάς ενώ παράλληλα ‘ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ’ τη συνείδηση τους φορτώνοντας τα προβλήματα και την υπαιτιότητά τους στους άλλους.
Η επιλογή της μοναξιάς είναι επιλογή δειλίας και ανημποριάς, είναι ο δρόμος των αδύναμων και άβουλων ανθρώπων.
Πιστεύουν ότι η μοναξιά θα επουλώσει πληγές, θα απομακρύνει από μνήμες, θα γίνει θώρακας και εφαλτήριο μιας νέας ζωής.

Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο…
Γιατί η μοναξιά στην ουσία της είναι το άρμα της νοσταλγίας, η ατραπός που οδηγεί στο βιωμένο χθες, το οποίο αναπόφευκτα κάνει παρόν για να γεμίζει το απύθμενο κενό του παρόντος.
Στην απέραντη ευρυχωρία της μοναξιάς το μυαλό και η σκέψη κυκλοφορούν ανεμπόδιστα με κατεύθυνση μονόδρομα στο χτες, αφού το σήμερα ορθώνει τείχη γιγάντια.

Τότε θολώνει η σκέψη , δειλά δειλά επαναστατεί η συνείδηση, βγάζει το μανδύα της απόκρυψης , έρχονται στην επιφάνεια τα μεγάλα προβλήματα που βίαια στριμώχτηκαν στα βάθη της.
Απόγνωση, απονενοημένες σκέψεις, εναντίωση στην ίδια τη ζωή…

Η λύση στα προβλήματα δεν είναι το κουκούλωμα με το μανδύα της απομόνωσης, δεν είναι η εύρεση εξιλαστήριου θύματος, δεν είναι η άρνηση της ζωής. Η λύση βρίσκεται βαθιά στην ψυχή μας , στην ουσία του είναι μας , τη λύση την έχουμε στα χέρια μας…

Είναι η πίστη στον άνθρωπο , συνάνθρωπο, η συντροφικότητα που σφυρηλατεί ο χρόνος, η εμπιστοσύνη, η υπομονή, η συμπόρευση, το χέρι της ψυχής του ανθρώπου …είναι η ελπίδα που γεννά η ανιδιότελη αγάπη ….είναι ο ήλιος που κάθε μέρα θερμαίνει τις καρδιές μας και σπάει τις αγκυλώσεις, που κάνει τα χέρια να σμίγουν , το χτες να περπατά συντροφιά με το σήμερα…. γιατί χωρίς το χτες δεν υπάρχει σήμερα…

Το παρόν καταρρέει χωρίς το θεμέλιό του που είναι το παρελθόν… Τα νέα ταξίδια χρειάζονται και λιμάνια και φάρους….