Κάποτε επικρατούσε η αντίληψη ότι αντί για ενοίκιο, συνέφερε με τα ίδια χρήματα η αγορά σπιτιού μέσω δανείου από την τράπεζα, το οποίο κάποτε θα γινόταν ιδιοκτησία.
Ήταν η εποχή που οι τράπεζες είχαν άφθονα κεφάλαια και θέλοντας να τα διαθέσουν έριχναν τα επιτόκια.
Ως γνωστόν οι τράπεζες κερδίζουν από την θετική διαφορά των επιτοκίων χορηγήσεων έναντι καταθέσεων.
Συνεπώς, με πεσμένα επιτόκια, η μηνιαία τοκοχρεωλυτική δόση του δανείου ερχόταν σχεδόν μία η άλλη με το ενοίκιο.
Εκτός αυτού, από τη μία η εγκατάλειψη των κλασικών αστικών περιοχών, Παγκράτι –Κυψέλη σε όφελος των προαστίων, πράσινοι κήποι, ποιότητα ζωής και από την άλλη η μικρή ανεργία, ώθησαν σε κύμα εσωαστικής μετανάστευσης προς τα προάστια.
Ήταν η εποχή της ευημερίας, που οι περισσότεροι είχαν σπίτι έστω και υποθηκευμένο, αυτοκίνητο έστω και χρωστούμενο.
Τότε είχαμε τις περισσότερες κατ αναλογία πληθυσμού BMW και PORSCHE στην Ευρώπη, χρωστούμνες βέβαια.
Η εβδομαδιαία επίσκεψη στα μπουζούκια ήταν εκ των ούκ άνευ για όποιον ‘σεβόταν’ τον εαυτό του.
Ταβέρνες και εστιατόρια καθημερινά γεμάτα, ποια γυναίκα θα μαγείρευε εφόσον υπήρχε η δυνατότητα του έξω. Λεφτά υπήρχαν.
Οι κυβερνήσεις συντηρούσαν αυτήν την άρρωστη κατάσταση προσφέροντας στις τράπεζες κεφάλαια μέσω της οικονομικής πολιτικής και πέραν των δημοσιονομικών δαπανών.
Στρατηγικός αναπτυξιακός σχεδιασμός της οικονομίας δεν υπήρξε ποτέ, απόδειξη τρανή ότι η οικονομική ευημερία στηρίχθηκε στην οικοδομή, που εκ φύσεως έχει περιορισμένη δυνατότητα ανάπτυξης, κάποτε θα κορεστεί η ζήτηση, αντί να σχεδιαστεί μακροπρόθεσμο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης μέσω επενδύσεων.
Όμως και οι κυβερνήσεις σκεφτόντουσαν όπως ο λαός.
‘Δεν βαριέσαι αδερφέ, ας μας ψηφίσουν τώρα και βλέπουμε για αργότερα, έχει ο θεός της κάλπης’.
Και εμείς ο λαός τι κάναμε?
Χειροκροτούσαμε και ψηφίζαμε όποιον μας έταζε τα περισσότερα, προκειμένου να περνάμε όμορφα και άνετα.
Εξού και ολαός χρειάζεται αλλαγή πλεύσης στη σκέψη.
Διαφορετικά χαθήκαμε.

Ανδρέας Μ. Καραγιάννης
Συγγραφέας