Εχθές η κόρη μου, μου ζήτησε να της διαβάσω το παραμύθι με την Κοκκινοσκουφίτσα. Σκοπός της Κοκκινοσκουφίτσας ήταν να πάει στο δάσος να επισκεφθεί τη γιαγιά της, όμως ο κακός ο λύκος έφαγε και τη μία και την άλλη. Το σημείο του παραμυθιού που μου έκανε μεγάλη αίσθηση σας το παραπέμπω αυτοτελές: “Αφού μας απελευθέρωσε ο καλός κυνηγός, εγώ μάζεψα μεγάλες βαριές πέτρες και γέμισα την κοιλιά του λύκου, η γιαγιά του έραψε την κοιλιά και του είπαμε: -<τώρα δεν θα πεινάσεις ποτέ και άρα δεν θα ξανά κάνεις κακό σε κανέναν>”.

Τί θέλει να μας πει εδώ το χαριτωμένο κατά τα άλλα παραμύθι ; Μα, ότι ο λύκος, ένα αντικοινωνικό και αιμοβόρο στοιχείο, το οποίο είναι στη φύση του να τρώει, για το καλό της κοινωνίας του ανοίγουμε την κοιλιά την γεμίζουμε πέτρες, έτσι ώστε να μην ξαναπέσει σε αντικοινωνική βίαιη συμπεριφορά. Δεν εξηγούμε στο λύκο και σε κάθε “λύκο” ότι μπορεί να διορθωθεί, να αλλάξει , να γίνει μέρος της κοινωνίας, να ενταχθεί αψηφώντας τη φύση του. Το κάνουμε εμείς δια της κτηνώδους βίας στο όνομα προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Η βία όμως που επιτελεί τη σταυροφορία της πλειοψηφικής ηρεμίας θεωρείται ηθική.
Παράδειγμα “λύκου” αποτελεί σε πολλές υποσαχάριες χώρες η ίδια η γυναίκα. Και εκεί, όπως και στο παραμύθι, η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως ένα αμετανόητο θηλαστικό το οποίο υποκύπτει στις ορέξεις της σάρκας. Για να αποτραπεί αυτό, δεν χρησιμοποιείται διαλεκτική, ούτε εκπαιδευτική πολιτική, αλλά η μέθοδος του “λύκου” παραλλαγμένη. Η μέθοδος λέγεται Κλειτεριδεκτομή. Καταστρέφουν σχεδόν την κλειτορίδα μιας γυναίκας , τη ράβουν, για να τη βρει άσπιλη αμόλυντη και παρθένα ο αγοραστής- γαμπρός. Στον “κακό λύκο “, τη γυναίκα αυτής της περίπτωσης, η κοκκινοσκουφίτσα δεν θα καθόταν να εξηγήσει γιατί δεν πρέπει να χει αντικοινωνική συμπεριφορά, αλλά με την ψεύτικη κοινωνική μικροαστική αθωότητα ζωγραφισμένη στα γλύκα χαρακτηριστικά της η μικρή κοκκινοσκουφίτσα ως άλλη αδίστακτη και απαίδευτη φοβική συμπλεγματική κοινωνία, με τη ρομφαία της θα έφερνε την πρόοδο και την αλλαγή.

Μια αλλαγή που σταδιακά κάνει το θύμα θύτη, το αθώο παιδάκι τέρας, το λύκο κοκκινοσκουφίτσα.

Ανδρέας Μ. Καραγιάννης