Συγκριτικά αν το δούμε τα σημερινά μεγάλα έθνη κράτη όπως η Βρετανία και η Γαλλία, άνθησαν σε παγκόσμιο γεωστρατηγικό επίπεδο από τον 14ο ως και τον 19ο αιώνα. Την περίοδο αυτή υπήρχε μόνο ένας που έκανε κουμάντο και λάμβανε τις καίριες και σοβαρές ή επιζήμιες αποφάσεις. Ο Βασιλιάς.
Σήμερα με την ελαττωματική δημοκρατία τα δύο κράτη αυτά έχουν χάσει τεράστιο μέρος της αλλοτινης παγκόσμιας επιρροής τους και είναι παρακολουθηματα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η σύγκριση της Ιταλίας σημερα που απειλείται με bail in, καταρρέουν οι τράπεζες και ακολουθεί τις εντολές της Γερμανίας, με την κραταιά ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι ανάξια λόγου. Όλα αυτά τα κράτη, όπως και η Ελλάδα τι κοινό έχουν;

Δημοκρατία στο χειρότερο σημείο, δημαγωγία, λαϊκισμός, ασταθείς κυβερνήσεις, τραγικήπολυφωνία στη λήψη αποφάσεων, ύφεση. Το μόνο για το οποίο επαίρονται είναι ότι κρατούν τον ουμανισμό (εικονικά) και προστατεύουν την ελεύθερη γνώμη. Ψέματα. Αν οποιοσδήποτε ισχυρός εκδότης αποφασίσει σε αυτές τις χώρες να διαμορφώσει αλλιώς την κοινή γνώμη θα έχουμε αλλαγή σε πολλά. Όποτε στη δημοκρατία κάνουν κουμάντο οι εναλλασσόμενοι διαμορφωτές μόδας, μία ολιγαρχία δηλαδή, και παρουσιάζεται ύφεση και κατήφεια, ενώ στη Ρωσία για παράδειγμα ο όχι και τόσο δημοκρατικός Πουτιν, την παρέλαβε σχεδόν διαλυμένη από τον Γέλτσιν και τη γιγάντωσε, θωρακίζοντας της πολιτισμικά, εδραιώνοντας της ξανά στο διεθνές στερέωμα. Ο Ερντογάν το ίδιο. Μπορεί ο τρόπος του να είναι άκρως φασιστικό ς, όμως έφερε την Τουρκία σε μία φρενήρη ανάπτυξη τουλάχιστον δέκα ποσοστιαίων μονάδων, και την έκανε βασικό παίκτη. Στην Ελλάδα που κάθε 2 χρόνια έχουμε εκλογές, κάθε μέρα απεργίες, είναι ανάξιο σχολιασμού γιατί δεν πάμε μπροστά.
Δεν ήμουν ποτέ φασίστας. Σκεφτείτε όμως κάποια πράγματα. Επί επταετίας , Χούντας στην Ελλάδα, από ανθρώπους ηλικιωμένους που έχω γνωρίσει, όλοι, πλην των Κομμουνιστών, υποστηρίζουν ότι έγιναν όλα τα μεγάλα έργα, υπήρξε σημαντική ανάπτυξη, και πάνω από όλα ασφάλεια. Ακραίο παράδειγμα ο Χίτλερ. Έσφαξε τον κόσμο, έβγαλε όμως τη Γερμανία από μία εξαιρετικά δύσκολη ύφεση, οι δικοί του τον λάτρευαν. Ίσως η καλύτερη περίοδος της Γερμανίας ήταν με αυτόν τον παράφρονα, εγκληματία, πλην σωτήρα της Γερμανίας για μετά τον πρώτο παγκόσμιο. Ο δικός μας Μέγας Αλέξανδρος, για εμάς ήρωας, για κάποιους ξένους ιμπεριαλιστής αιμοσταγή. Τα πάντα λοιπόν στην ιστορία που μαθαίνουμε είναι υποκειμενικά, τα γράφει ο νικητής, απλά μας παρέχουν διδαχές. Πάγια υποστηρίζω ότι σε αυτό το τέλμα που έχουμε φτάσει χρειαζόμαστε την Αρχή ενός σώφρονα έντιμου, όχι βίαιου, πνευματικού ανθρώπου.
Αλλιώς, ζητω που καήκαμε.

Ανδρέας Μ. Καραγιάννης