Περιδιαβαινοντας τις ειδήσεις των ημερών, “σκοτώνοντας” τον πολύτιμο χρόνο, μου κεντρισαν το ενδιαφερον κάποιες ειδήσεις χαρμοσυνες απο την κοινωνικη ζωη των αποκαλούμενων “επωνύμων”. Ποτε δε διαβάζω κατι σχετικό με τη ζωη της συγκεκριμένης κατηγορίας ανθρώπων, μπήκα στον πειρασμό , αφού απηυδησα με το βομβαρδισμό απο ειδήσεις της πολιτικης επικαιρότητας που μου δημιούργησαν αποτροπιασμό.
Είδα λοιπόν εικόνες απο προσωπικές αναρτήσεις επωνύμων, εικόνες που διοχετεύουν στον κόσμο ηθελημένα και συνειδητά για να “πληροφορησουν” το κοινο για την ευτυχία τους, εικόνες για να θυμίζουν την ύπαρξη τους, για να ερεθίζουν την περιέργεια μας για να καθοδηγούν τη σκέψη μας, να τους εχουμε στην κενή ζωη μας. Είδα τρυφερή σκηνή μανούλας με ενα ιδιαίτερα περιποιημένο άκρο πλάι στο αντίστοιχο του γιου της χωρις παπούτσια, πλάι σε ενα πλουμιστο και πλούσιο σε στολίδια δέντρο, είδα μητέρα να τριγυριζει στα μαγαζιά της Κηφισιάς με την αγωνία έντονα ζωγραφισμένη να προλάβει να αγοράσει τα δώρα που υποσχέθηκε εκείνη και ο Αγιος Βασίλης στα βλαστάρια της. Είδα πατέρες να φορούν τις πανάκριβες φόρμες τους και να φωτογραφίζονται σε χιονοδρομικά η να τρώνε σε γνωστά πανάκριβα εστιατορια, είδα ολα όσα δεν μπορει να εχει ο μέσος ανθρωπος , όσα ονειρεύονται εκατομμύρια μανάδες , πατεράδες , παιδια, και δεν έχουν. Είδα πολυτέλεια , άνεση , πλούτο, πληθώρα αγαθών ακριβά αυτοκίνητα, κοινωνικη ζωη, χαρα, υλική ευμάρεια. Δεν είδα όμως το ξυπολητο παιδάκι, οχι απο εκκεντρικοτητα, που παλεύει να ζεστανει το ξυλιασμενο απο το κρύο ποδαρακι του, πλάι στο ταλαιπωρημένο, βασανισμενο , απεριποιητο πόδι της νεαρής μανούλας του, σε ενα σπιτι χωρις θέρμανση, χωρις πλουμιστο δέντρο. Δεν είδα τις εικόνες των παιδιών στο δρόμο που χαζευουν τις βιτρίνες των παιχνιδιών η των ρούχων για να χορτασουν βλέποντας τα αφού δεν μπορούν να τα έχουν. Δεν είδα το φτωχικό τραπέζι , πλούσιο όμως σε αγάπη και γονε’ι’κη παρουσία, το λιτά στολισμένο δέντρο να γεμίζει χαρα και αγαλλιαση των ταλαιπωρημένο απο τη βιοπαλη και την αγωνία γονιό. Δεν είδα τον άστεγο που περνάει τα Χριστούγεννα στους πολυτελείς και στολισμενους δρόμους , δεν είδα το γέροντα που απλώνει τα ροζιασμενα απο τη σκληρή δουλειά χρόνων χέρια του, να χορτάσει την πείνα απο τα συσσίτια των δήμων η των κοινωνικών παντοπωλειων( όπου τα αντικρυσα τονιζοταν η προσφορά του σπουδαίου Δημάρχου λες και τα βάζει απο την τσέπη του). Δεν είδα το παράπονο ανέργου πατέρα η της μάνας που δεν μπορει να στρώσει Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, που δεν μπορει να αγοράσει ενα παιχνίδι στο παιδάκι του η που δυσκολεύεται να αγοράσει το γάλα στο νεογέννητο βρέφος του.Πολλα απο όσα γίνονται δεν είδα . Ειναι τακτική των μέσων των ιθυνόντων , όσων ορίζουν τις τύχες μας, να μας προβάλλουν τις ζωές των άλλων , να μας γεμίζουν με τις εικόνες τους τη ζωη μας ώστε να μη μπορει να καρποφορήσει ο προβληματισμός , η απορία , η γόνιμη σκέψη που θα φέρει την ανατροπή. Θέαμα με ελάχιστο αρτο ειναι το νέο σύνθημα. Τόσο ώστε απο τη μια να οδηγούμαστε σε λήθαργο αδράνειας και απο την άλλη να ζούμε τις ζωές των άλλων, να νομίζουμε πως εχουμε όσα απολαμβάνουν οι άλλοι, αλλα εικονικά. Επιχρυσωμενο το κλειδί της σκλαβιάς μας. Ειναι καιρος να απαιτήσουμε να παρουσιαστεί η πραγματική ζωη, η καθημερινότητα του ανθρώπου που παλεύει για να συντηρήσει την οικογενεια του, της μάνας που μετα τη σκληρή δεκαωρη εργασια της τρέχει στο σπιτι με τα μεσα μαζικής μεταφοράς για να προλάβει να μαγειρεψει, να διαβάσει τα παιδια της να φροντίσει το γέροντα γονιό, της μάνας που ελεύθερος χρονος ειναι το παιχνίδι με το παιδι της, η ο περίπατος στο πάρκο της γειτονιάς η στην παιδική χαρα. Της μάνας που δουλεύει εξοντωτικα, μαγειρεύει , καθαρίζει το σπιτι της, διαβάζει τα παιδια της, της μάνας ηρωίδας που δεν διαθέτει οικιακή βοηθό. Γιατι δεν προβάλλονται αυτές οι εικόνες; Αυτές απεικονίζουν το σύνολο της κοινωνίας. Οι άλλες ειναι οι εξαιρέσεις. Γιατι αποκρυπτεται ο κανόνας ενώ κανονικοποιειται η εξαίρεση και η υπερβολή; Ισως γιατι η πραγματικότητα πληγώνει και η πληγή κάποια στιγμή θα πυορροησει και το πυον όλων των πληγών θα γίνει ο χείμαρρος που θα πνίξει την ευτέλεια, την κιβδηλια, την νοθευση, την υποκλοπή των ονείρων και της ζωής μας.