Είμαι Έλληνας. Πάντοτε ήμουν και ένιωθα Έλληνας. Έχω βαθειά υπερηφάνεια και πόνο κρυφό για την Ελλάδα. Η Ελλάδα όμως με έδιωξε. Δεν έχει μάθει να αγαπάει τα παιδιά της.

Οι συνθήκες οι οικονομικές, η αστάθεια, τα κελεύσματα ενός καλύτερου και πιο αισιόδοξου μέλλοντος, με οδήγησαν στη δύσκολη απόφαση του δρόμου της ξενιτιάς. Προσέξτε, όχι η δειλία μου, όχι η βολή μου, η ελπίδα μου για ένα πιο φωτεινό μέλλον για μένα και τα παιδιά μου.
Ένα έχω μάθει όλα τούτα τα χρόνια. Η ιδεολογία είναι πολυτέλεια. Πρέπει να ναι κανείς χορτάτος στην κοιλιά για να μπορεί νηφάλια να σκεφτεί να κρίνει να αξιολογήσει. Εγώ πάντοτε ήμουν πολιτικό ον, η φτώχεια όμως και η ανέχεια δεν μου επέτρεψαν ποτέ να τις αψηφήσω, να τις βγάλω από το μυαλό μου.
Εδώ στα ξένα τις έβγαλα. Περνάω καλά. Αξιοποιούνται οι ικανότητες μου πιο αξιοκρατικά, έχω μια καλή ποιότητα ζωής, έκανα ένα καλό κομπόδεμα. Τα παιδιά μου πάνε σχολείο σε σταθερές καταστάσεις χωρίς αβεβαιότητα, με πρόγραμμα και συνοχή.
Κάτι μου λείπει όμως. Νιώθω ένα κενό. Σαν να κλαίω κάποιον πεθαμένο που όμως δεν πέθανε. Βρίσκεται κάπου στο πανέμορφο νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου. Τη πατρίδα των προγόνων μου, εκεί που μεγάλωσα, πόνεσα, αγάπησα, έμαθα, απογοητεύτηκα, ονειρεύτηκα.
Η μητριά χώρα που με φιλοξενεί είναι δοτική, δεν παύει όμως να είναι μητριά. Η Μάνα χώρα, είναι σκληρή, με λησμόνησε, ούτε δικαίωμα ψήφου δεν μου έχει δώσει.
Όμως εγώ την αγαπώ, τη βοηθάω όσο μπορώ τη στηρίζω άμεσα η έμμεσα, μιλάω για αυτήν, δια στόματος της, γιατί η ύπαρξη μου είναι η φωνή της. Οργανώνω ομίλους ομογενών, προσπαθούμε να κάνουμε δωρεές του ιδρώτα και του μόχθου μας στη μαμά πατρίδα ειδικά τώρα που βασανίζεται από ανεπιτήδευτους Αλμπάνηδες που εμπορεύονται την ελπίδα.
Κάποια μέρα θα γυρίσω. Να βοηθήσω στην αλλαγή. Το λέω και γελώ μόνος μου. Ο εαυτός μου δεν με πιστεύει. Δεν πιστεύει ότι θα αφήσω τη βολή μου για την αβεβαιότητα, την αξιοκρατία για την πελατειακή σχέση, την οργάνωση για την ιδεοληψία.
Και όμως πεισμώνω. Προέρχομαι από τη μήτρα του πολιτισμού, του έρωτα, της τέχνης.
Ελλάδα έφτασε η στιγμή που θα έρθω.
Περίμενε με.

Ανδρέας Μ. Καραγιάννης